En een van hen ben ik
Muziek heeft de kracht om te verbinden en ook om te onderscheiden. In de sixties was je Soul of Blues en dat kwam met een “lifestyle”. Het woord moest nog uitgevonden worden maar we wisten precies wat goed en fout was. Ieder heeft zijn muzikale helden om zich te onderscheiden. Voor mij waren vooral ook Bob Dylan en Boudewijn de Groot. Maar ook Armand wat ik thuis hardop meezong wat geen onverdeeld succes was:
En met zonnebril en lange haren zijn ze artistiek
En niet door schilderkunst of dichtwerk of muziek.
En als men vraagt hoe oud ze zijn, dan geven ze geen kik
Nee, dan knijpen ze ‘m allemaal en een van hen ben ik!
Toen Beleke Bagchus mij meevroeg naar de voorstelling Sound of Silence van Alvis Hermanis uit Riga, bij het binnenlopen van de stadsschouwburg vertelde ze pas, dat de voorstelling 3 uur en 20 min duurde. Ik dacht, we kunnen altijd nog in de pauze weg. Ja een voorstelling in het Lets hoe leuk kan het zijn? Heel leuk dus, het ging voorbij in een zucht, ik wilde nog wel 3 uur. Er waren geen dialogen alleen liedjes. Alle scènes werden begeleid door songs van Simon and Garfunkel. De voostelling gaat over de lotgevallen van een groep jonge mensen die in het nog communistische Letland, in het geheim luisteren naar westerse muziek. Uitgangspunt is het concert van Simon and Garfunkel in 1968 in Riga dat om politieke redenen op het laatste moment niet door ging. De voorstelling uit 2007 is een commentaar op de huidige tijd, vol eenzame individuen.
Hier in Vilnius ligt het anders. Op een wat gekke plek, hoog op een zuil, staat een kop van Frank Zappa. De rede is onduidelijk en de verhalen ook. Maar vast staat: hij is nooit in Litouwen geweest en was het ook niet van plan. Het gaat in dit geval ook waarschijnlijk minder om zijn muziek dan om zijn non-conformistisch houding. Hoewel hij ook tot de moderne klassieke componisten gerekend wordt. Deze zijn in de Baltische staten nog altijd populair. In het najaar zijn er voorstellingen van Steve Reich en Terry Riley.
