Are you going away with no word of farewell
Ik kijk er altijd naar uit waar ik zal landen. Deze keer een Ghosttown, geen hond, rechte stratenblokken, Amerikaans, ik mis de tumbleweed. Alles ziet er gesloten uit. De ingang van het hotel is aan de achterkant, het is open. Een hotel uit 1794 met moderne kamers en alle luxe.
Ik ga op onderzoek uit, de waterkant, is dit nog rivier of al zee? Deze grens is het bestaansrecht van Mosjøen, de zee komt diep het binnenland in en de rivieren geven toegang tot dat het achterland. Vanaf de 16e eeuw hadden de boeren/vissers hier aan de Sjøgata(zeestraat) schuren voor hun boot en vistuig. Ze bleven er soms overnachten om naar de kerk in Dolstad te gaan.
Door handel, houtzagerijen en scheepvaart ontwikkeld het dorp zich, er kwamen pakhuizen en woningen bij. In 1876 zelfs zo voortvarend dat een stadsplan wordt gemaakt en stadsrechten verkregen werden, het was toen belangrijkste stad in Helgeland en stond even op de wereldkaart. Door de komst van de Engelsen kwam alles in een stroomversnelling. Voor de industrialisatie was er hout nodig voor huizen in Engeland. Ze kochten Vefsn’s clearings en grote delen van Helgeland, binnen een aantal jaren waren ze weer weg.
“Are you going away with no word of farewell, Will there be not a trace left behind” *
Inderdaad, er was geen spoor van een bos in heel Helgeland, alles was geoogst. De stad kwam in verval, arbeiders emigreerden. Door de gunstige ligging bleef, de handel trok langzaam weer aan. In de jaren 70 was er nog een politieke strijd om de waterkant. Uitkomst is dat de Sjøgata (public-private) gerestaureerd is en een nieuw leven kent.
* Tom Paxton – The last thing on my mind 1978
