Edvard Munch
In Bergen (Rasmus Meyers samlinger) en Oslo (Munch Museum) heb ik schilderijen en litho’s van Edvard Munch gezien. Zijn Schreeuw is natuurlijk een icoon. Maar hoe zit het met zijn stijl. Vrij vroeg komt hij tot een eigen expressionistische vormentaal, waar ook de schreeuw een voorbeeld van is, zo rond 1895. Maar stijl, ziet hij meer als middel, hij blijft zoeken. In de latere jaren keert hij terug naar realisme. De afbeelding staan op datum.
Dit is voorlopig mijn laatste bericht, ik zou er nog wel 100 stukjes kunnen schrijven over wat ik de afgelopen weken heb gezien.
Allen al over Oslo: De verandering sinds Anders Breivik. Het geld hier tegen de plinten klots en juist daarom alles al jaren gesloten is. (Nasjonalmuseet, etc). Waarom de oudste kerk van Noorwegen 26 jaar geleden gebouwd werd. Hoe ziet het Bislett Stadion eruit, zonder schaatsbaan. Dat de Zweden hier nu de gastarbeiders zijn. Terwijl de Noren geen woord te veel zeggen en Karl Ove Knausgaard als uitzondering niet kan stoppen. Hij heeft een boekje geschreven over Munch, een fijn vooruitzicht om te lezen. En alle andere onderwerpen die zijn blijven liggen: Het huis van Mies van Rohe in Berlijn, heel veel tentoonstellingen, Aino Aalto de vrouw van.
Maar de finish is in zicht. De komende dagen zal ik bij vrienden doorbrengen en geen tijd hebben om te schrijven.
Waar de volgende reis naartoe gaat Zuid, Oost of West weet ik nog niet. Er waren geen Beren op mijn weg, Elanden deze keer ook niet. Bloopers wel en een Strasky & Hutch verhaal uit Karasjok, maar die zijn voor bij de centrale verwarming. Dus mail of schrijf om een avondje bij te kletsen. Dank voor alle reactie’s jullie waren fijn gezelschap.
Liefs van uit Århus
